Nog geen jaar geleden werkten de meesten van ons thuis, vanwege een nieuwe coronalockdown. We hoopten en geloofden dat we voor een trendbreuk met het verleden zouden staan.
Hoe snel kan de wereld veranderen. Nu coronalockdowns alweer een eeuwigheid geleden lijken, voelen we ons comfortabel in het ‘oude normaal’. We kunnen ons weer als vanouds verplaatsen en doen dat dan ook massaal – vooral in de auto en in de spits, waardoor we met recordfiles kampen. En liever niet per trein – die viel afgelopen jaar vaker uit dan ons lief is. Bovendien wordt het ov behoorlijk afgeschaald in 2023.
Tot zover onze hoop dat ‘spreiding en verduurzaming’ zouden aanslaan.
Ondertussen viel Rusland Oekraïne ook nog binnen en staan er genoeg nieuwe problemen op ons te wachten. De enorme vervangingsopgave van infrastructuur zit er al jarenlang aan te komen, maar nu hebben we ook nog te maken met materiaalschaarste. En de betaalbaarheid staat voor velen onder druk. O ja, en dan hebben we ook nog een stikstofcrisis, arbeidskrapte en gestegen energieprijzen. Dat klinkt razend ingewikkeld.
Het was ongetwijfeld ook niet hoe minister Mark Harbers zich het jaar had voorgesteld. Toch blijkt uit het verhaal dat hij op pagina 10 vertelt, dat het ministerie de langetermijnambities absoluut niet vergeet. Ondanks dat het systeem behoorlijk onder druk staat, blijven de toekomstige doelen staan en is daar financiering voor vrijgemaakt. Dat zal ongetwijfeld pijn en hinder opleveren, daar is hij eerlijk in, maar daarmee bouwen we wel aan de toekomst. Het stemt ons hoopvol. Volgend jaar eens kijken hoe de wereld er dan voorstaat.
